Dag 18: Turbo veel interviews

Donderdag = ANC-dag. En wat voor een! Zo productief hadden we ons hem niet voor kunnen stellen. Voor het eerst was er dit keer een midwife (vroedvrouw). Dat betekende voor ons dat we niet zelf het consult hoefden te doen. De midwife was eerder niet op komen dagen (dat gebeurt hier), we hadden hierom stiekem niet zo heel veel vertrouwen in haar. Dit bleek echter volkomen onterecht. Het was een ontzettend aardige dame, die de zwangere vrouwen nog net niet in onze handen drukte om een interview mee te doen. Het resultaat was dan ook, vier interviews waarbij alle nurses gemotiveerd waren om ons te helpen met vertalen. Heel leuk om te zien. De dag werd nog succesvoller toen we een klinische les verzorgden over het zwachtelen. Esmee was de proefpatiënt, wat natuurlijk hilarisch voor hen was, omdat ze op een wit been mochten oefenen. Met een portie humor en geduld legde ik in kindertaal uit wat het belang was van het zwachtelen en hoe je het moet doen. Je hoeft hierbij niet met een verhaal te komen dat door het zwachtelen via het huidoppervlak, gecontroleerde druk uitgeoefend wordt op de oppervlakkige bloedvaten. Zinloos. De meeste van de nurses hebben geen opleiding, of een opleiding die nauwelijks vergelijkbaar is met hier. Je moet je verhaal dus praktisch maken en begrijpelijk.
Tegen de middag hoorde ik van het thuisfront dat Opie weggegleden is. Een rare dag met wisselende emoties. Opnieuw lang gebeld met de verzekering om mijn al geboekte tickets weer om te zetten. Dit was nog een hele uitdaging, want juist op dit moment viel de stroom weg en was er geen netwerk meer beschikbaar. Ontzettend frustrerend, maar dat schijnt bij Afrika te horen. Bij de salsa les was er gelukkig iemand die een hotspot voor me kon maken, waardoor toch alles geregeld was. Morgennacht pak ik het vliegtuigje naar Nederland dus dan zullen jullie even niks meer van me horen.