Maandag 13-03
Door: Jet
Blijf op de hoogte en volg Jet
13 Maart 2017 | Servië, Belgrado
Na een heerlijk weekendje stonden er op deze dag weer twee interessante afdelingen op het programma, namelijk psychiatrie en neurologie.
Enigszins zenuwachtig kwamen we aan op de 13e afdeling van het ziekenhuis: psychiatrie. Vooral in een ander land, maar eigenlijk ook gewoon in Nederland wist ik nog niet zo goed wat ik kon verwachten op de psychiatrie. Je leert over ziektebeelden als psychoses, alcoholisme, anorexia, schizofrenie en depressie, maar daar houdt het eigenlijk ook wel op.
De psychiatrie afdeling is gesloten, eigenlijk net zoals bij ons. Mannen en vrouwen liggen gescheiden met per afdeling +/- 20 bedden (mannen iets meer). Ook is er op de afdeling één aparte kamer waar iemand gefixeerd kan worden. De hoofdverpleegkundige van de afdeling vertelde ons, dat er (in tegenstelling tot in Nederland) geen extra opleiding nodig is voor werken in de psychiatrie. Er wordt geleerd in de praktijk d.m.v. ervaring. Ook vertelde ze dat op de afdeling veel gebruik gemaakt wordt van elektrotherapie, dit is bij ons wel een mogelijke behandeling maar heeft niet zo snel de voorkeur.
Op de afdeling neurologie komen dezelfde patiënten als bij ons in Nederland, denk hierbij aan epilepsie, Parkinson, dementie, MS, ALS, polyneuropathie etc. Hier in Servië hebben ze 3 afdelingen: 2 afdelingen met 2x24 patiënten die “non respiratory” zijn en dus geen beademing nodig hebben. Daarnaast is er nog een unit voor 6 IC bedden. Alle 3 de afdelingen zagen er vrij modern uit. Er was zelfs één kamer voor “de betalende” patiënt die er heel chique uitzag en verglijkbaar (witte muren!) met Nederland.
De standaarden zijn hier wel heel verschillend. Patiënten worden bijvoorbeeld in coma gehouden tot hij/zij “natuurlijk” overlijdt. Dit betekent dat er soms in 1 van de 6 bedden (zoals nu) al 4 maanden dezelfde patiënt ligt. Deze jongen was pas 19 jaar en in een auto-ongeluk. Ook al zouden de ouders wensen om zijn leven te beëindigen, dan is dit toch volgens de wet niet toegestaan.
Hierop ontstond bij mij de vraag hoe het dan met euthanasie geregeld is in Servië. Dit is niet zo zeer een gevoelig onderwerp hier. De verpleegkundige legde uit dat er wel palliatieve sedatie is, bijvoorbeeld met Dormicum en/of Morfine maar geen gebruik van euthanatica. Dit mede door geloofsovertuigingen en politieke acceptatie. Naast deze uitleg was ze ook heel geïnteresseerd in hoe dit dan in Nederland geregeld is. Ik vertelde haar over de 6 eisen waaraan de patiënt moet voldoen voordat hij/zij in aanmerking komt voor euthanasie, de toetsing door onafhankelijke arts maar ook over de gedachten van verschillende politieke partijen (bv. de CU). Een interessante discussie en daarmee ook de afsluiter van deze dag. Morgen de laatste dag in dit ziekenhuis op de afdeling nefrologie en het centrum voor transplantaties.
Enigszins zenuwachtig kwamen we aan op de 13e afdeling van het ziekenhuis: psychiatrie. Vooral in een ander land, maar eigenlijk ook gewoon in Nederland wist ik nog niet zo goed wat ik kon verwachten op de psychiatrie. Je leert over ziektebeelden als psychoses, alcoholisme, anorexia, schizofrenie en depressie, maar daar houdt het eigenlijk ook wel op.
De psychiatrie afdeling is gesloten, eigenlijk net zoals bij ons. Mannen en vrouwen liggen gescheiden met per afdeling +/- 20 bedden (mannen iets meer). Ook is er op de afdeling één aparte kamer waar iemand gefixeerd kan worden. De hoofdverpleegkundige van de afdeling vertelde ons, dat er (in tegenstelling tot in Nederland) geen extra opleiding nodig is voor werken in de psychiatrie. Er wordt geleerd in de praktijk d.m.v. ervaring. Ook vertelde ze dat op de afdeling veel gebruik gemaakt wordt van elektrotherapie, dit is bij ons wel een mogelijke behandeling maar heeft niet zo snel de voorkeur.
Op de afdeling neurologie komen dezelfde patiënten als bij ons in Nederland, denk hierbij aan epilepsie, Parkinson, dementie, MS, ALS, polyneuropathie etc. Hier in Servië hebben ze 3 afdelingen: 2 afdelingen met 2x24 patiënten die “non respiratory” zijn en dus geen beademing nodig hebben. Daarnaast is er nog een unit voor 6 IC bedden. Alle 3 de afdelingen zagen er vrij modern uit. Er was zelfs één kamer voor “de betalende” patiënt die er heel chique uitzag en verglijkbaar (witte muren!) met Nederland.
De standaarden zijn hier wel heel verschillend. Patiënten worden bijvoorbeeld in coma gehouden tot hij/zij “natuurlijk” overlijdt. Dit betekent dat er soms in 1 van de 6 bedden (zoals nu) al 4 maanden dezelfde patiënt ligt. Deze jongen was pas 19 jaar en in een auto-ongeluk. Ook al zouden de ouders wensen om zijn leven te beëindigen, dan is dit toch volgens de wet niet toegestaan.
Hierop ontstond bij mij de vraag hoe het dan met euthanasie geregeld is in Servië. Dit is niet zo zeer een gevoelig onderwerp hier. De verpleegkundige legde uit dat er wel palliatieve sedatie is, bijvoorbeeld met Dormicum en/of Morfine maar geen gebruik van euthanatica. Dit mede door geloofsovertuigingen en politieke acceptatie. Naast deze uitleg was ze ook heel geïnteresseerd in hoe dit dan in Nederland geregeld is. Ik vertelde haar over de 6 eisen waaraan de patiënt moet voldoen voordat hij/zij in aanmerking komt voor euthanasie, de toetsing door onafhankelijke arts maar ook over de gedachten van verschillende politieke partijen (bv. de CU). Een interessante discussie en daarmee ook de afsluiter van deze dag. Morgen de laatste dag in dit ziekenhuis op de afdeling nefrologie en het centrum voor transplantaties.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
