Dag 33: Emergency

Omdat de verpleegkundige bezetting vandaag aardig was en ik zag dat het in de triageruimte redelijk liep, besloot ik om het even aan hen over te laten. Samen met Esmee dook ik de store in om te gaan tellen. Pilletje voor pilletje, plank voor plank en alles digitaliseren in Excel. We hebben een planning gemaakt en gaan het met zijn allen proberen voor elkaar te krijgen. Zo weet de store manager wat er besteld moet worden en verdwijnen er niet “zomaar” meer pillen.

Rond een uur of twaalf gingen we naar boven en werkten we nog even aan het onderzoek. Na de lunch smeerden we ons in en vertrokken we te voet naar Lamin Lodge. Hier hebben we met zijn vieren gesupt (stand-up paddle boarding) door de mangrovebossen op naar de big tree. Echt zo ontzettend mooi en lekker rustgevend. Ik nam ook nog even een duik in het water, want het water was heerlijk warm. Toen we terug op de steiger waren, raakte ik aan de praat met een man die net in zijn roeibootje naar de kant kwam vanaf een zeilschip. Samen met zijn vrouw was hij rond de wereld aan het zeilen. Vanaf Duitsland waren ze vertrokken, langs de Spaanse kust naar Marokko, naar Senegal en nu in Gambia. Ze waren nog op geen andere plek zo lang blijven liggen als hier. Het plan was om op den duur door te gaan naar Zuid-Afrika. Vanaf daar zouden ze dan of richting India of richting Zuid-Amerika verder zeilen. Wat een avonturiers!

Bij terugkomst werd de arts die met ons mee was geroepen, er zou een emergency zijn en ze hadden niemand kunnen bereiken. Boven haalde ik twee witte pakken en samen keken we wat we beneden aantroffen. Een meisje van een jaar of 6 lag op de behandelbank, binnen mum van tijd zagen we dat ze extreme paniekaanvallen kreeg, die bijna leken op epileptische aanvallen. Het bleek dat ze had gezien hoe haar broertje aangereden werd. Ze is toen zelf buiten bewust zijn geraakt en heeft haar hoofd gestoten. Het broertje is met spoed naar een ander ziekenhuis gebracht, waar ook de ouders naartoe waren gekomen. Toen omstandigers met het meisje naar huis waren gegaan, bleek dat ook zij niet in orde was en hebben ze haar naar het Lamin Health Centre gebracht. Nadat de arts het meisje onderzocht had heb ik haar opgetild en haar in een bedje op de ward gelegd. Ze zou in ieder geval de avond bij ons blijven ter observatie. Toen later de oom arriveerde begrepen we dat het broertje van het meisje was overleden in het ziekenhuis. Dit wist zij uiteraard nog niet, verschrikkelijke situatie… En dan om te weten dat emoties hier in de cultuur vrij snel weggestopt moeten worden en dat er ook nauwelijks psychische hulp beschikbaar is. Dat gaat je niet in de koude kleren zitten.