Dinsdag 07/03

Vandaag de eerste dag waarvoor ik eigenlijk ben gekomen, de ziekenhuizen van Servië! De eerste dag was dan meteen ook een dag vol met indrukken en verbazingen. Want man, wat werkt het hier allemaal anders.
We werden warm ontvangen door een heel team aan artsen en verpleegkundigen. Na een voorstelronde kregen we een kleine documentaire over het ziekenhuis te zien. Tot mijn verbazing leek alles in deze film heel modern, het MMA is dan ook wel de grootste van Servië, maar dit had ik niet verwacht. Verpleegkundigen zien er ook uhm heel “modern” uit. Sommige “sestra’s” lopen gewoon in een witte broek, met witte jas. Maar anderen met (korte) witte rokken, een panty en hakjes.
Na de inleiding vervolgde onze weg (met translator, want het Engels…) door het ziekenhuis. 40% van de patiënten is regulier en 60% militair. Eigenlijk was dit 100% militair (sinds 1844), maar sinds een paar jaar is het ook open gesteld voor de reguliere patiënt. De dokters en verpleegkundigen zijn dan ook opgeleid door generaties van militaire artsen, en zo gaat dit generatie op generatie verder.
Wij hebben vandaag mogen meekijken op de polikliniek en op de spoedeisende hulp. Denk hierbij niet aan Nederlandse afdelingen, want op een kleine overlap na is dit compleet verschillend. Eerst de polikliniek: Als patiënt kom je binnen in een reusachtige hal met een verwijzing van de PA (huisarts), in deze hal (lijkt meer op een vliegveld), zijn allemaal loketjes die afspraken voor je maken. Vanaf hier wordt je doorverwezen naar verschillende “kabinetten”. Een kabinet is opnieuw een soort loket, gespecialiseerd (bv. Cardiologie, kinderen, chirurgie), maar wel poliklinisch. De patiënt gaat dus dezelfde dag nog naar huis. Verpleegkundigen hebben werktijden van 7.30 – 15.30, dan nog het papierwerk en daarna sluit de kliniek. Ieder kabinet/afdeling heeft ook een onderzoekskamer. Je zou hierbij denken aan een witte kamer met een gordijn waarachter de patiënt zich kan omkleden, maar dit is toch wel een heel Nederlands beeld. Hier: een bruine kamer, asbakken op tafel en een bed van heel dun metaal. Privacy? Nehh…

Chirurgie poliklinisch: Iedere dag staan in het chirurgische kabinet 2 specialisaties op het programma vandaag bv., implantaten en urologie. Het is dan ook geen enkel probleem om even de operatiekamer in te wandelen (met of zonder patiënt) en ook in de verkoeverkamer (uitslaapkamer), wordt rustig een praatje gehouden over wat er te zien is terwijl de patiënten aan het uitsuffen zijn. Deze operaties (zo’n 7 tot 20 per dag, afhankelijk van de specialisaties die programma staan) zijn er vooral, omdat het erg doeltreffend is (groot aantal op 1 dag) en natuurlijk voor patiënt en ziekenhuis ook goedkoper. Inwoners hebben of een verzekering, of betalen los geld voor zorg.

Kinderafdeling poliklinisch: Kinderen (o.a. van militairen) krijgen tot hun 6/7e jaar vaccinaties in het ziekenhuis o.a. ook Hepatitis B & tuberculose (krijgen wij niet). Wat mij vooral opviel op deze afdeling, is dat de verpleegkundige eigenlijk maar een kleine rol speelt rond het gezonde kind. Ze weegt en meet het kind en maakt alle papieren klaar voor de ouders. Wanneer het kind namelijk volledig gezond is en alle vaccinaties heeft gehad, dan pas mag het naar school. De school verzorgd vervolgens de verdere vaccinaties. Het papierwerk gaat overigens allemaal met de hand, er staan dan ook een heleboel kasten met dossiers van alle kinderen. Over privacy wordt dan ook niet moeilijk gedaan, er worden gerust wat dossiers uit de kast gerukt om te laten zien. Waar dit ziekenhuis om bekend staat, en wat ik ook heel positief vond is dat alle disciplines rondom het kind centraal hier in het ziekenhuis zitten. Denk hierbij aan de diëtist, psycholoog, logopedist etc. Ouders worden op deze manier dus niet van hot naar her gestuurd.

Mocht je na een bezoek aan de polikliniek toch moeten blijven of na onderzoek, of na een operatie dan wordt je naar een nieuwe afdeling gestuurd. Hier zijn weer loketjes waar met een doorverwijzing van de polikliniek een anamnese afgenomen wordt. Hierna wordt het papierwerk op orde gebracht en mag de patiënt zich omkleden. De omkleedruimte heeft iets weg van een zwembad. Er zijn hokjes waar je je omkleed naar een oranje badjas van het ziekenhuis, ja mag namelijk niet je eigen kleding aan. Vanaf hier ga je naar een intramurale (inpatiënt) afdeling. De komende dagen krijgen we de intramurale afdelingen te zien.
Als laatste zijn we naar de Emergency department (spoedeisende hulp) gelopen. Er zijn 5 klinische ziekenhuizen in Belgrado, iedere dag is toebedeeld aan een ander ziekenhuis. Het MMA heeft bijvoorbeeld de woensdag, dit wil zeggen dat alle patiënten (meestal 500 tot 600 per dag) op woensdag naar het MMA gaan. De verpleegkundigen hebben dan ook shifts van 24 uur op deze drukke woensdag. Op ‘gewone dagen’ raken ze max. 100 patiënten. Er zijn 11 bedden (metalen planken met een lapje stof erop) in de observatiekamer. Iedere deur die open getrokken werd op de SE verbaasde me weer, de hygiëne, de technologie, de privacy van de patiënt. Een compleet andere wereld en toch lijkt het allemaal goed te gaan!

Morgen staan er weer nieuwe afdelingen op het programma, want ergens in het ziekenhuis moet toch ook die modernisatie van de documentaire zitten?