Dag 1: Daar gaan we dan!

Nou daar gaan we dan! Het Gambia avontuur kan gaan beginnen. Samen met Esmee, een studiegenootje waarmee ik alles ga beleven en ook het onderzoek ga doen, ga ik 3 maanden naar het Lamin Health Centre. Een non-profit ziekenhuisje opgericht door twee Nederlanders. Hier gaan we in de kliniek proberen bij te dragen en onderzoek doen naar de beïnvloedende factoren op vrouwen die kiezen voor prenatale zorg in het Lamin Health Centre (LHC).
Om 3.00u ging het wekkertje. Remy en pap brachten me naar Schiphol toe. Wel een beetje gek zo’n afscheid. Om de een of andere reden voelt het echt niet als 3 maanden. Toch voelde ik wel een klein brokje in m’n keel. Zo’n vent achterlaten is helemaal niet zo leuk. Maar goed, we gaan het allemaal zien en meemaken. Wie weet valt het alles mee. Alle Schiphol medewerkers waren erg goed gestemd, waardoor ze ook mijn 3.3kg extra aan bagage door de vingers zagen. De vlucht was dan ook niet volgeboekt. De andere passagiers bestonden vooral uit 60+ die er naar uitkeken om naar de zon te gaan. Echte vakantiegangers. Slik…. Kunnen we nog terug vroegen Esmee (studiegenootje) en ik ons af?
De vlucht met Corendon verliep soepel. We waren zelfs een uur te vroeg, wat meteen voor sociale gesprekken zorgde met de Gambiaanse bevolking. Als twee blanke meiden met hun koffers namelijk hulpeloos om zich heen staan te kijken, nou dan zijn er genoeg Gambianen die je te hulp willen schieten. Na een uurtje ontmoette we Annemieke, zij is de directrice van het ziekenhuis en heeft zelf ook een verpleegkundige achtergrond. Met haar reden we door Lamin naar het LHC. Meteen keken we op deze weg onze ogen uit. Koeien aan het strand, allemaal zand en 1 verharde weg. Rond tweeën kwamen we aan. Lamin is zo’n 15 minuten rijden van Banjul, de hoofdstad van Gambia. Annemieke wees ons onze kamers en legde de praktische zaken van waar we zouden verblijven uit. Ook ontmoette we Simone en Rianne. Beide tropenartsen. Rianne zit hier nu een weekje. Simone al ruim een jaar. Toen we een beetje waren “ontzweet” en gesetteled gaf ze ons een rondleiding door het ziekenhuis: de pharmacy, medical wards van vrouwen en mannen gescheiden, delivery room, emergency room, bandage room, de triage ruimte. Als je denkt aan de term ziekenhuis, dan is dit in ieder geval niet wat je voor ogen hebt! 1 begane grond verdieping, banken vol met mensen die op een arts of verpleegkundig wachten, een mierenrace over de muur, moeders die op de grond naast de bedjes van hun opgenomen kind slapen, 7 bedden per kamer. Kortom, een wereld van verschil.
Het huis waar wij slapen zit boven het ziekenhuis, er zijn 8 kamers, maar we zijn nu alleen maar met Rianne (de tropenarts). Iedere avond kookt kokkin Lissa voor ons, erg luxe! Zometeen nog even onder de douche en dan ga ik mijn bedje uittesten, de klamboe en ventilator staan al aan. Het kussen ontbreekt nog, maar dat vragen we morgen wel weer :)