Dag 3: Ritje in de Ambu

Zoals gister gezegd, moest er vandaag meegegaan worden met een meisje naar een groter ziekenhuis. Esmee en ik trokken een strookje en helaas had ik de verkeerde. Esmee ging dus mee en ik ging me nuttig maken in het LHC. Dit begon met het lopen van de visite, samen met Rianne. Al snel bleek dat een zwangere vrouw, die we gisteren hadden gezien, terug was gekomen. Deze vrouw (19 jaar oud) kwam gister binnen met een bloeddruk van 210/110 (wat veel te hoog is, zeker bij zwangerschap). Ze moest toen een urinesedimentje afnemen op het toilet, maar haar zus had haar mee naar huis genomen. Vandaag had haar moeder haar toch teruggestuurd en was de bloeddruk nog steeds sky-high. Simone zocht naar de hartslag van het kindje, maar deze was helaas niet meer te vinden. In de uren die volgde bleef de bloeddruk van de moeder hoog. De magnesium die nog in het ziekenhuis lag, was over datum. Door onder andere deze factoren werd daarom besloten dat ze overgeplaatst moest worden naar een ander ziekenhuis om daar de zwangerschap af te kunnen breken. Met sirenes reden we over de zandpaden en over de drukke wegen. Lekker warm wel in de primitieve ambulance, de brancard lag ook op een losliggende rails dus dat was een bijzonder tafereel. We droegen de moeder over en vertrokken weer terug naar het LHC. De ambu was bijna leeg dus Rianne gaf de opdracht aan de bestuurder om benzine te gaan halen, voor er nog een spoedje kwam.
En deze kwam er! Toen ik op het punt stond om naar boven te gaan om te lunchen (het was inmiddels 13.30u) kwam er een man binnen roepend: “Simon, Simon!”. Hier achteraan kwam een jongetje dat op een (glazen?) hek gevallen was. Er zat een joekel van een gat vlak onder zijn linkerlong. Alle nurses waren nergens te bekennen, dus Rianne en ik legde het jongetje op een vrije behandeltafel. Simone en Esmee waren inmiddels ook weer terug en we begeleidde de artsen in het stelpen van de bloeding. Toen dit gelukt was vertrok ook het jongetje naar een groter ziekenhuis. Het LHC doet namelijk alleen kleine operatieve ingegrepen, omdat er voldoende ziekenhuizen in de regio zijn die de grote ingrepen kunnen uitvoeren. Hoe ze er zonder benzine zijn gekomen is me nog een raadsel.
Na de dienst hebben we nog geskyped met Jetty, onze supervisor van het onderzoek vanuit Nederland. Het onderzoek loopt nu nog niet echt, maar het is belangrijk dat we eerst even socializen met de staff van het Lamin Health Centre en alles leren begrijpen. In de middag genoten we even van het zonnetje (en de rust) op het balkon en na het eten, een soort Gambiaanse variant van wraps doken we vroeg ons bedje in. Weer genoeg indrukken voor vandaag.