Dag 4: Antenatal Care Program

Hoewel ik over het algemeen als een blok slaap hier, was er vandaag om 6.15u een man die door de moskee speakers klonk. De moskee ligt vermoedelijk ergens achter de vuilnisbelt want bij zonsondergang zie je daar allemaal mensen heen wandelen en hoor je deze speakers ook. Dat is prima, maar 6.15?? We waren in ieder geval optijd wakker zullen we maar zeggen. Met de malariatabletten in de avond gaat het trouwens echt een stuk beter. Toch wel fijn om weer verticaal te blijven.
Donderdag is de dag waarop het Antenatal Care program bij het ziekenhuis gevolgd kan worden. Dit is ook waar we ons onderzoek over doen, dus dat komt erg mooi uit. Het programma houdt in dat zwangere vrouwen goede prenatale zorg ontvangen (dus goede zorg vóór de bevalling). Complicaties worden uitgevraagd, ze krijgen vaccinaties, scans worden gemaakt etc. Simone heeft dit hier eind vorig jaar ergens opgericht dus er is nog voldoende ruimte voor verbetering en uitbreiding. Wij kregen de taak om de vrouwen te ontvangen in ons eigen kamertje, hier de papieren op orde te maken een mini-anamnese af te nemen en een doppler onderzoek uit te voeren. Bij de uitleg vlogen de zwangerschapstermen rond onze oren. Beide hadden we hier ook geen enkel verstand van dus dit beloofde een interessante dag te worden. De eerste vrouw kwam binnen en we begonnen met het uitvragen van de Gravida, Para, en Progenituur. Gravida (G) is het aantal keer dat de vrouw zwanger is geweest, para (P) het aantal keer dat de vrouw bevallen is (ook niet levend geboren kinderen) en progenituur is het aantal levende kinderen. In Nederland zal dit zo ongeveer uitkomen op G2 P2 Prog.2, maar in Gambia ligt dit heel anders. Vrouwen zijn vaak aan de lopende band zwanger, omdat dit hun “rol” is. Ook gaat het erg fout mis, zoals bijvoorbeeld het voorbeeld van gisteren. Dit resulteert dus eerder in een G6 P4 Prog. 2. Nou zo gingen we dus een beetje te werk, eerdere zwangerschappen, labtesten, allergieën, grootte van de baarmoeder, Estimated Date of Delivery, complicaties als bloedverlies, contracties, hoofdpijn, paresthesieën, visie klachten etc. vroegen we uit. Ik zal de moeilijke termen verder achterwege laten. Hierna volgde het doppler onderzoekje. Vanaf ongeveer 12 weken kun je met dit apparaatje luisteren naar de hartslag van het kind. Niet dat we dit ooit gedaan hadden, maar we probeerde het. En oefening baart kunst, want op een gegeven moment had ik dit best aardig onder de knie. Een trots momentje. Het is alleen een heel oud apparaatje waarbij de batterij voor storingen zorgt. Handigg! Wat ook voor storingen zorgde was de taalbarrière. Sommige Gambianen spreken aardig Engels. Gambia is ook een Engelse kolonie. Maar anderen echt totaal niet. Dan moest er een nurse komen vertalen, maar die waren daar niet altijd voor te porren. Je ziet ook vaak dat vrouwen de antwoorden gewoon niet weten. Ze weten bijvoorbeeld lang niet altijd wat hun eigen, maar ook de geboortedatum van de kinderen is. Leeftijd wordt vaak gewoon geschat. Soms is dit best wel frustrerend, praten via een driehoeksverhouding en niet het begrip terugzien van hoe belangrijk sommige complicaties en vragen zijn. Nadat de vrouwen bij ons waren geweest gingen ze met hun a4-tjes naar Simone, die daar verder onderzoek verleende. De dag vloog vrij snel om en om 14.30u besloten we om naar boven te gaan om wat te lunchen. Na een douche, liepen we naar het barretje aan de weg waar we eerder al een keer langs gekomen waren. Hier bestelde we een sappie op een soort binnenplaatsje. Uiteraard kregen we weer bezoek van wat Gambianen die graag onze “vriend” wilde worden. Soms best een klein beetje irritant als je even rustig een drankje wil drinken. Aan ons drankje kregen we een smsje van Rianne, of we vanavond naar restaurant Patta Patta kwamen om hier wat te eten en daarna mee te gaan naar de salsa-workshop. We moesten dan om te beginnen een taxi regelen, want het is zo’n 35 minuten rijden naar de kust. Een nummer hadden we gekregen, en de taxi stond binnen 10 minuten voor ons klaar. Nieuw avontuur en een nieuwe indruk van Gambia. Naar de kust kom je meer blanke mensen tegen en aan het strand staat dan tussen de golfplaten en betonnen huisjes ineens een resort. Gek gezicht. We aten een hapje in het restaurant (wat op Gambiaans tempo geserveerd werd) en sloten ons daarna aan bij de salsa-workshop. Ik dacht dat ik mee was om te kijken, maar voor ik het wist stond ik zelf de basics te leren. Uit de comfortzone!! Een leuke avond die je ook even uit de sleur haalt van het ziekenhuisleventje en muren van het Lamin Health Centre. Zo moet het wel vol te houden zijn :).