Dag 8: Wortelschieten

Het meisje waar ik eerder over schreef, moest opnieuw naar een ander ziekenhuis. Nu naar Banjul, de hoofdstad van Gambia. Hier hebben we contact met een neurochirurg die hopelijk meer voor haar kan betekenen. Hoewel ze al eerder in het ziekenhuis geweest zijn toen, werd er toen gezegd dat ze drugsverslaafd was. Er moest dus iemand mee, omdat ze anders zeer waarschijnlijk niet opgenomen zou en wilde gaan worden. Dit keer was ik hier de gelukkige voor. Nou ja gelukkige... Het general ziekenhuis van Banjul is echt één groot gekkenhuis. Om 10u kwamen we aan en belde ik de arts om te vragen waar we hem konden zien. Ondanks de afspraak die Rianne al bij hem gemaakt had, mochten we toch weer opnieuw door de molen. En dat duurt lang.... we sloten aan in de rij. Met zo'n 50 anderen. Vrij vlot waren we door de triage heen en hadden we betaald, maar daarna zaten we uren te wachten op, ja op wat eigenlijk? De arts had ons er in ieder geval hoogstpersoonlijk afgezet. Om 12.30u belde Rianne op dat ze er ook aankwam, om 13u zou namelijk het MDO (multidisciplinair overleg) plaatsvinden om het meisje over te dragen naar de arts die ik net ontmoet had. Ik had hem ook net weer opgebeld, omdat het me wel heel erg lang duurde. Hij nam niet op. Rond 13.15u was Rianne er en besloten we naar boven te gaan naar de conference room om te kijken of daar wel leven was. Inmiddels had ik in de wachtrij al weer heel wat “vrienden” gemaakt. In de conference room waren we om 13.30u nog een van de eerste (Gambian time). Ze vertelde ons dat we de patiënt en de moeder naar boven mochten halen, ik twijfelde erg want we waren beneden nog niet aan de beurt geweest. Ik besloot te kijken hoever de lijn was en maakte me beneden een klein beetje boos. Het meisje was steeds vermoeider uit haar ogen gaan kijken en met haar diagnose (tuberculose of een tumor in het hoofd) leek zo’n dag me ook niet zo heel prettig. Dit zette zode aan de dijk (of we waren toevallig aan de beurt). Wat ze nou uit eindelijk gedaan hebben weet ik nog steeds niet, maar veel meer dan een paar mini testjes, pupil controle en een korte anamnese hebben ze niet gedaan. Frustrerend… Ik nam het meisje en de moeder mee naar boven, en daar startte om 14.30u (al) het MDO. We spraken de patiënt en gelukkig werd ze overgenomen door het Banjul ziekenhuis. Missie toch nog geslaagd. Wat heb ik geleerd vandaag? Wortelschieten!