Dag 16: Zwachtels en tickets

We begonnen de dag met een mevrouw, opgenomen met Decompensatio Cordis (hartfalen). Door de hartfalen was het oedeem (vocht) tot en met haar buik getrokken. Het was dus nodig om haar te zwachtelen. Laat ik dit nou genoeg gedaan hebben in de thuiszorg! Fijn om iets te kunnen beteken en wonder boven wonder waren hier ook alle spullen voor beschikbaar. Sowieso een erg leuk moment, want terwijl ik bezig was kwam een van de nurses langs om het ook te leren. Het lijkt ons ook erg nuttig om hier een soort klinische les over te geven. Wel in kindertaal, maar toch dat ze het straks ook zelf kunnen als wij er niet meer zijn. Als er ergens interesse in is hier, dan is het zaak om daar snel op in te spelen. Dat is de enige manier om iedereen gemotiveerd te krijgen. Na het zwachtelen was er weer een momentje dat we niet zo veel konden betekenen, aangezien ik in Nederland behoorlijk aan het oriënteren ben wat ik wil gaan doen na de opleiding, besloot ik om te vragen of ik mee mocht kijken met een van de artsen. Dit was geen enkel probleem en ook erg leerzaam. Hoe anders het allemaal gaat… Sommige mensen komen hier voor ieder pijntje en elke klacht en andere komen veel te laat binnen. Een voorbeeldje, een dame met veel pijnklachten in de heup kwam op consult om te vragen of hier iets voor was. We hadden haar al bijna weer naar huis gestuurd met pijnmedicatie, toen de aap uit de mouw kwam. De mevrouw was al in Banjul in een ander ziekenhuis geweest en hier was geprobeerd om haar gebroken heup in een goede positie te zetten. Bij lichamelijk onderzoek bleek dat haar linkerbeen ook een stuk korter was. De botten waren niet goed aan elkaar gegroeid, waardoor deze mevrouw met blijvende pijnklachten door het leven moet gaan. In Nederland zou je zo iemand insturen voor een heupprothese, maar hier is dat natuurlijk niet mogelijk. Treurig om te zien…
Na de heup volgde nog een kleine cultuurshock. Een vrouw kwam met haar man binnen met wat vage buikpijnklachten. Ook kwam zij erg somber over. Na lang doorvragen van de arts kregen we een richting waar het probleem zat, in het Nederlands overlegden we of we het konden maken om de mevrouw apart te spreken. We besloten dat dit kon en nodig was. Het is opvallend dat mensen hier niet zo snel uit zichzelf iets vertellen, uit schaamte, uit bescheidenheid? Geen idee. Het bleek in dit geval dat de vrouw al lange tijd pijn ervaarde tijdens de gemeenschap met haar man. Een gesprek wat hier dus ruim een half uur duurde, zou in Nederland met 10 minuutjes afgerond kunnen zijn. De vrouw en haar man hadden een soa opgelopen. Dat was een ding, maar zie dan nog maar eens de twee andere vrouwen van de man óók op het spreekuur te krijgen. Heel benieuwd of we hen nog gaan zien… De ochtend vloog om. Boven hebben Esmee en ik samen nog wat dozen opgeruimd, met spullen die gedoneerd zijn. Daarna maakte we kennis met een nieuwe bewoner boven het Health Centre, het team gaat versterkt worden door een tandarts. In de middag heb ik veelal met de verzekering en het thuisfront aan de telefoon gehangen om een ticket naar Nederland te regelen. Wel gek om dat allemaal vanaf hier te regelen.