Dag 20: Back on track

Om 18.40u NL tijd steeg ik weer op. Terug naar Gambia! Gelukkig was deze vlucht ook een stuk fijner. Geen 6 ½ uur durende overstap maar slechts een uurtje. Niet tussen een dame die eigenlijk 2 stoelen nodig had, maar lekker bij het raam zodat ik mijn koppie nog even neer kon leggen. Bij de overstap was er iemand wat minder blij met de vlucht. Een donker jongetje in pak van een jaar of 7 huilde en riep tegen zijn moeder “I don’t wanna go to Africa! Africa is scary!” It damn is kiddo ;) .
Om 02.00u Gambiaanse tijd kwam ik aan, wel een beetje vertraging. Maar daar stond Annemieke ook midden in de nacht weer voor me klaar. Ze bracht me terug naar het health centre waar zoals ik van ouds mijn bedje in het donker opzocht, door de uitgevallen stroom. Welcome home!

Het was mijn bedoeling om even wat uurtjes slaap in te halen, maar om 8u was ik klaarwakker. Nog even lekker gelegen, ontbeten en toen begon ik met het uitpakken van mijn gooddiebag. Het bleek namelijk dat ik 2x 23kg mee terug mocht nemen. Gezien ik zelf alles nog in Gambia had, was de tas gevuld met koekjes, kleding van Opie, drop, koffiepads, zonnebrand, Paracetamol en Ibuprofen. Daar kan je hier een hoop mensen gelukkig mee maken ;). Met de stroopwafels onder mijn arm kreeg ik toen ik naar beneden liep een warm welkom van de nurses, bestaande uit knuffels en “my deepest sympathies”. Die stroopwafels waren trouwens binnen 3 minuten op. Ook maakte ik kennis met de nieuwe NL arts die het team voor 5 maanden komt versterken. Begroeting ging samen met afscheid. Want Rianne’s moeder zou morgen weer naar NL vertrekken. Ter ere hiervan gingen we pizzaatjes eten op de strip in Senegambia.

Eenmaal terug in Lamin was er een dorpsfeest gaande. Nieuwsgierig als we zijn gingen Esmee, Sjef (de nieuwe arts) en ik er naartoe. Wat de reden van het dorpsfeest was is ons nog onbekend. Naast “for African Purposes” en “just for fun” kwamen we niet. Het maakte ook eigenlijk niet uit, want we keken onze ogen uit. Er werd mierzoet drinken uitgedeeld en plakjes cake, ook gewoon voor ons. Op een stoel stond een grote ton waar de vrouwen langzaam heen liepen/swingden om hier vervolgens geld in te doen. Briefje voor briefje op het ritme van de muziek. Dit bleek voor de zangeressen te zijn. De muziek, bestaande uit fluitjes, trommels en de twee zangeressen, ging steeds sneller en dit volgde als snel in een wilde dans wat bestond uit een soort stampen(?). Al snel was het ook onze beurt, daar hadden we geen enkele keuze in. Daar sta je dan, zonder dansgevoel tussen de Afrikaanse danskoninginnen, hilarisch!