Dag 26: Inburgeren

Vandaag was het een ontzettend rustige dag in de kliniek. Waarschijnlijk toch nog vanwege Pasen. Hoewel tweede paasdag niet gevierd wordt, is het wel een public holiday. De school is bijvoorbeeld zelfs de hele week dicht. We besloten om ons nuttig te maken in de medical store (opslag plek van alle medicijnen en attributen). Annemieke had aangegeven dat alles opnieuw geteld moest gaan worden om een goede lijst met wat er nou eigenlijk allemaal aanwezig is bij te kunnen houden. Dit betekende dat er structuur moest komen. Beginnend met het opnieuw categoriseren van alle medicijnen. Een helse klus, maar aan het einde van de dag hadden we met z’n drieën wel een volledig gesorteerde medicijnkast op categorie van klacht voor elkaar. Volgende week (of morgen) kunnen we gaan starten met tellen. Ik hoop dat het zo blijft… dat is hier altijd nog maar de vraag. Laten we van het positieve uitgaan.

Hoewel het niet voelde alsof ik nou echt iets nuttigs had gedaan was ik wel super moe. Ik besloot om even een dutje te aan doen in de hangmat. Dat dutje werd een uur :) heerlijk. Daarna was het tijd voor een wandeltje. Opnieuw naar de Female Gardens. Dit keer kregen we van Rianne de uitleg en ik weet niet of het aan haar lag of dat het drie keer scheepsrecht was, maar eindelijk hadden we ze gevonden. Heerlijk een stukje natuur met daarna de gardens, wat super mooie moestuinen bleken te zijn met alle mogelijke gewassen. Het koste nog even wat moeite om iemand te vertellen dat we echt even geen behoefte hadden aan een praatje, maar wat een heerlijke rust kon je hier vinden. Dat is soms toch best wel even lekker. Toen we weer terugliepen, kwamen we Fatou tegen. Fatou hadden we eerder deze week ontmoet op het dorpsfeest. Dit was de dame die ons geen keus gaf om wel of niet te dansen. Ze herkende ons meteen en nodigde ons uit in haar compound. De drie kinderen en oma zaten buiten en schoven meteen van het bankje af om ons een plekje te verlenen. Op een gegeven moment vroeg Fatou wat we van de vlechtjes vonden in het haar van haar dochtertje. Ik gaf aan dat ik ze super leuk vond, waarna zij vroeg of ik er ook een aantal wilde. Ik zei geen nee tegen deze goede bedoeling. Het werd steeds donkerder dus ze vroegen of we licht op ons telefoon hadden. Ook begon iemand Esmee te vlechten. De kinderen schenen bij en Het liep wel een klein beetje uit de hand want anderhalf uur later, had zowel Esmee als een volle bos met reggae vlechtjes. We bedankten de familie heel hartelijk en liepen de laatste 30m terug naar het Health center. Eenmaal boven kwamen we niet meer bij van het lachen. Die vlechtjes staan op de donkere huid ontzetten leuk, maar bij ons… Die witte hoofdhuid geen gezicht! Vol met schaamte hebben we er een groot deel uitgehaald. Het stond gewoon echt niet. Aan de zijkanten lieten we er een aantal over. We konden het toch niet maken… en dan woonde Fatou ook echt nog zo dichtbij. Wat een avond.