Dag 42: Nieuw leven

Zoals vorige week besproken besloten we om vandaag de ANC aan de overkant van het hoofdgebouw te doen. Het aantal zwangere vrouwen dat we zien loopt op en tussen de reguliere patiënten wordt het daar erg vol. Bovendien zou het mooi zijn als we gewoon alle vitale functies, vaccinaties, de anamnese en het onderzoek op één plek kunnen doen. Het enige waar ze nog voor naar het hoofdgebouw moeten is labonderzoek en ultrasound scans.
Het liep dan vandaag ook echt gestroomlijnd. Vandaag waren we ook niet met z’n tweetjes, maar een van de midwives was ook gekomen. Binnen een mum van tijd waren we door 30 zwangere heen, waarbij er 12 nieuw zijn ingeschreven in het programma. We waren toch wel een beetje trots.

De dag werd ook nog aangenamer toen ik hoorde dat er misschien twee bevallingen zouden plaatsvinden. Na de lunch om 14.15u vertrokken we weer naar beneden en sloten we aan bij de midwife. Ze liet ons met de ouderwetse toeter naar de hardtonen luisteren van het kind en vroeg ons om naar de ontsluiting te voelen: 5cm. Dat kon nog even duren dus, zeker omdat het haar eerste kind was. We besloten om beneden te blijven, omdat we ook geen enkele ervaring hadden met zo hoelang zoiets duurt en we het voor geen goud wilden missen. Ik haalde een potje kaarten van boven en het wachten kom beginnen. We kwamen trouwens nog tot een bijzonder inzicht dat de Islam verbied om spelletjes te spelen. Zeker in de Ramadan. Spelletjes zoals kaarten, zijn dan al helemaal niet toegestaan want dat wordt nog geassocieerd met gokken. Zolang we alleen maar niks voor hun neus aten was het goed. We speelden het voor hen ook op een hele onbegrijpelijke manier, kregen we terug.
Rond 17.30u werden de weeën heftiger. We besloten om na de bloeddrukronde, doppler en 8cm ontsluiting om bij de vrouw te blijven en haar zo goed als mogelijk te ondersteunen. Familie is bij een bevalling eigenlijk niet in de kamer. Af en toe komt er een vrouw kijken, maar over het algemeen wordt er op de gang gewacht door moeder, zussen etc. De man komt pas veel later kijken. Ook mag de vrouw nauwelijks geluid maken, dus het bleef bij zacht gekreun met soms een zachte kreet tussendoor.
Een uur later zag bij de "private part" ineens iets te voorschijn komen. Snel liep ik naar de midwife om te vragen of ze kwam. En inderdaad de bevalling was gestart. Ergens vroeg ik me wel af hoe dat dan gaat als Esmee en ik er niet zijn haha. De midwife vroeg af en toe om wat spullen en binnen een mum van tijd floepte er een meisje uit wat in mijn handen gedrukt werd om schoon te maken. Samen met Esmee maakte ik het meisje schoon. Hierna volgde de nageboorte en het hechten waarbij Esmee de midwife hielp. Ondertussen bekommerde ik me over het kindje: wegen, temperatuur en saturatie meten, Terramycine (een antibioticum) in de oogjes, tegen een oog infectie, schoonmaken van de navelstreng. En het belangrijkste, het kindje warm houden. Ik wikkelde het kind in een handdoek en zocht ergens een mutsje op. Gek genoeg moest de moeder zelf nog niks van het kindje weten. Ze gebaarde meerdere malen dat ik het vast moest houden. Ook toen ze zich helemaal opgefrist had en weer in een mooie jurk stond wilde ze het kindje nog niet vasthouden. Ik weet niet of dat hier een gewoonte is of dat het aan het geslacht lag? Of aan iets anders? De oma kwam wel even kijken, speelde met het neusje en bedankte ons hartelijk waarna ze weer uit de kamer vertrok.
Het was inmiddels 19.30u geweest dus de midwife was ook vertrokken naar de staff-kantine om haar vasten te doorbreken. Lijkt me toch ook een uitdaging een bevalling begeleiden als je al sinds 05.00u niet gegeten hebt. Samen met Esmee en iemand van het lab (die ook familie was van de nieuwe moeder) maakten we de kamer schoon. De placenta moest in een plastic mayonaise bak gestopt worden. Dit is ook een cultuurdingetje, ik ben alleen nog niet helemaal achter de betekenis dus die blijf ik jullie nog even verschuldigd. Ik vulde de papieren in met de registratie van de geboorte en keek of de midwife al ergens te bekennen was. Ik had namelijk geen idee of ik alles goed gedaan had, want dit eerste bevalling die ik bijwoonde. En wat voor een!
De midwife was inmiddels in haar mooiste kleren in de kamer verschenen, vulde nog wat aan op de papieren en vertrok daarna naar huis. De shift zat er tenslotte op ;). Ook wij besloten om af te ronden en naar boven te gaan. Hoewel de werkdag al om 8u was begonnen zaten we nog vol energie en adrenaline. Wat was dit een ontzettend bijzondere ervaring!