Dag 46 + 47: Een werkweek in de Ramadan

Een werkweek in de Ramadan verloopt toch wel een beetje anders. Hoe we het eerst nog niet zo merkten dat de Ramadan gaande was begint het nu toch aardig in te kicken. Vandaag waren de nurses al behoorlijk humeurig. Het stukje waardering miste en dat maakt het soms toch een stuk onaangenamer. Je krijgt een beetje het idee dat omdat wij niet vasten dat we het werk wel even over kunnen nemen. Dat is met de 90 patiënten die we vandaag zagen toch wel een beetje heftig. Op zich kunnen Esmee en ik het prima met zijn tweetjes voor elkaar krijgen om de controles bij deze mensen te doen en de eerste klachten uit te vragen, maar als ze dan te beroerd zijn om te vertalen kom je toch niet zo ver.

Het meisje en de moeder van de bevalling van gisteren lagen nog bij ons opgenomen. Het kindje had namelijk nog steeds lage bloedsuikers, afwisselend met veel te hoge. De onstabiele baby wekte echter geen onrust bij de moeder. De moeder besloot om te vertrekken. Wat eigenlijk inhoud, dat het kindje in een coma kan raken als ze niet tijdig met haar terugkomt bij een daling of stijging van de suikers. Heel frustrerend om dit zo te zien, maar er was geen enkele mogelijkheid om haar hier te houden.
Na een wat teleurstellende dag besloten we om nog even aan het onderzoek te werken. Nu de interviews eindelijk allemaal afgenomen en uitgewerkt zijn kunnen we gaan beginnen met coderen. Dit is het proces waaraan je labeltjes in je interviews gaat hangen. Zo kunnen je uiteindelijk alle resultaten netjes op een rijtje zetten. Ook besloten we om een goede planning te maken voor de komende weken. De ouders van Esmee komen namelijk morgenavond al, en Remy vrijdag :).


Ook dinsdag kon ik wel weer een typisch voorbeeldje van de gezondheidszorg in Gambia omschrijven. Sjef had in de avond een patiënt opgenomen met een dreigend hartinfarct door een astma cardiale. Dit was allemaal onder controle. Alleen bleek de hele vloer nat te zijn. Bij het wegslaan van de deken kwam hij erachter dat de man een suprapubische katheter had (een soort blaaskatheter maar dan vanuit de buikwand ingebracht). Dit is al redelijk zeldzaam hier, maar waarom het nou lekte?
De volgende dag gaf hij ons opdracht om hiermee aan de slag te gaan. Na het bekijken van de katheter, ondervonden we dat de slang in ieder geval niet lekte. Het moest dus wel bij de buik zelf zijn. We besloten boven om te zoeken naar een plakmiddeltje dat voor stoma’s wordt gebruikt. Dat was een behoorlijke zoektocht, want er staat een goed aantal dozen met spullen die hier (nog) niet bruikbaar zijn opgeslagen in een van de kamers. Stoma’s hebben mensen hier eigenlijk nooit, dus in deze dozen moesten we wel wezen. Na een half uur zoeken hadden we het gevonden en gingen we aan de slag. De opening van de katheter was goed afgeplakt. We legden de man op een droog bed, met een zeldzaam celstofmatje eronder. Toen we na een uurtje of twee echter weer terug kwamen, bleek het bed weer helemaal nat te zijn. Alleen helemaal niet rondom de buik, waar de katheter was ingebracht, maar gewoon rond de normale weg. Onze gok? Deze man was gewoon incontinent en heeft om de een of andere reden (voor niks) een suprapub gekregen.

In de middag probeerde ik even een dutje te doen. Vannacht had ik erg slecht geslapen door het geroep van de moskee man en de keelpijn heerst hier ook lekker in huis. De moskee man was alleen nu ook weer flink in de weer met zijn geroep, dus werd een filmpje. Na het avondeten reed ik met Esmee in de taxi mee naar het vliegveld om haar ouders te verwelkomen. Er was nog een plekje over in hun bus, dus daarbij sloot ze aan. Adama bracht me keurig weer terug naar het Health Centre, waarna ik lekker naar bed kon.