Dag 51: Wide open walls

's ochtends Remy het strand laten zien, dat is het nadeel als je 's avonds aankomt, dan heb je natuurlijk geen idee waar je beland bent. Hierna volgde het welkomspraatje van TUI. Weinig nieuws natuurlijk, alleen dat ik niet mocht blijven slapen zonder bijbetaling. Dat is nou weer een beetje jammer. Na het welkomspraatje besloten we om naar Lamin te gaan met de Gilli busjes (het openbaar vervoer). Voor iemand die nog geen dag in het land is, is dat al een ervaring op zich. Met z’n allen in een klein wit busje en zodra je op de vaste punten komt weer een nieuw busje hosselen. Het is bijna topsport. We kwamen in Lamin aan met het plan om naar Lamin Lodge te gaan, maar Lieke, Sjef en Rianne stonden op het punt om naar Kubuneh te vertrekken. Er konden nog twee passagiers mee, dus we sloten aan. Alleen de weg er naartoe was al een ervaring op zich. Over echte Afrikaanse wegen denderde we met de jeep die Rianne bestuurde door de kuilen. Op een gegeven moment verschenen de muurschilderingen en wisten we dat we op de juiste plek waren. The wide open walls. Dit is een project van als we het goed begrepen, Spanjaarden die met kunst geld wilde ophalen. Ze hebben op diverse plekken muurschilderingen aangebracht en geleerd hoe de Gambianen deze moeste onderhouden. In het midden van het mini dorpje staat een donatie box, waar bezoekers een bijdrage kunnen doen. Al vraag ik me wel af hoe je hier als toerist zonder auto hier kan komen. We werden rondgeleid door de kinderen in het dorp. Steeds meer sloten er aan, wilden je hand vast houden en je naam weten. Best ongemakkelijk hoe we van naar iets toeristisch kijken, zelf de trekpleister geworden waren.
Na Kubuneh hadden we een half uurtje rust in het Health Centre. Ik belde met Adama over James Island waar we morgen met Esmee haar ouders heen willen. Binnen no time was alles geregeld, voor een Gambian Price.
De twee dokters zijn dut weekend verhuisd naar een eigen plekkie, zodat ze iets meer afstand hebben van het ziekenhuis. Ze pikten ons op en we vertrokken naar het MRC, een ander ziekenhuis maar dan gerund door Engelsen. Onderweg aten we een hapje bij de Libanees. Bij MRC hadden we afgesproken om het songfestival te gaan kijken. En dat was mooi! Dikke winst (en de Engelsen laatste). Sjef won de pot, dus dubbel winst.
Remy en ik namen een taxietje naar huis, die ons eerst nog even door de middle of nowhere reed omdat hij dacht dat er ook een Bamboo Garden restaurant was, om half 12?