Dag 59: Betekenis

Het begint te voelen alsof de weken weg tikken… Nog maar 3 weekjes. Dan zitten we weer in Nederland. Super dubbel gevoel. Omdat ik in deze weken echt nog wat wil betekenen, en niet wil rondhangen in de kliniek, vroeg ik aan Lia of ze iets voor ons te doen had. Iets wat al lang op het bordje lag van het management, maar waar nog geen tijd voor was geweest. We kregen als eerste de opdracht om in foto’s uit te leggen hoe je de spullen van de labour ward moest steriliseren. Er staat een autoclaaf (sterilisatiemachine) in een van de kamers die de instrumenten kan reinigen. Dit gaat alleen nog vaak fout. We stalden alles uit en maakten er foto’s van. Met de foto’s hebben we een soort strip gemaakt van hoe de instrumenten gereinigd moeten worden, welke in welk bakje moeten, en vooral hoe ook steriel op te bergen. Dus goed afgesloten en met een datum erop. De tweede opdracht was het zichtbaar maken van de handhygiëne posters. Lia en ik vroegen ons af of deze er überhaupt wel hingen, Annemieke bevestigde dit en inderdaad toen we beneden keken hingen ze er wel, maar super stoffig en onopvallend. Met rood papier is rond iedere poster een rand gemaakt, zodat ze hopelijk meer opvallen. Het is zonde om dit weer opnieuw af te drukken, dus deze creatieve oplossing biedt hopelijk meer aandacht voor handhygiëne. Na de Ramadan (wachtend op meer concentratie) gaan Esmee en ik hier ook nog een klinische les over geven. Na deze twee opdrachten hebben we eindelijk(!) de store afgeteld. Alle medicijnen hebben we nu in onze handen gehad. Dit waren er meer dan 800, tabletje voor tabletje is geteld en in Excel verwerkt. Alles wat nu uit de store gaat moet geregistreerd worden, zodat er bekend is wat er in huis is en wat er bij besteld moet worden of voor donatie gevraagd kan worden. Ik hoop hoop hoop dat ze nu ook gaan naleven dat niet iedereen de store in kan lopen en maar wat pakt. Anders is het weer snel gedaan met het kloppende systeem ben ik bang :).

In de middag kwam Remy naar het Health Centre, waarna we samen naar de Serekunda markt gingen. Zijn reactie hierop “Ja, dat zijn wel veel indrukken”. Het was dan ook weer lekker gezellig druk. Gek genoeg begin ik me hier steeds meer thuis te voelen. Het is echt een fijne plek, waar je niet de hele tijd lastig gevallen wordt als “toubab”. Misschien als je als blanke op deze markt komt vinden ze je al genoeg ingeburgerd en respecteren ze dat. Ook de verkopers beginnen je een beetje te herkennen wat voor goede dealtjes zorgt. Ik liet Remy de Baobab juice proeven en de vreemde manier van de sinaasappels eten ervaren. Met 17 meter stof en typische Gambiaanse sieraden gingen we weer terug naar huis.