Dag 61: Krokodillen voelen

Normaal is woensdag onderzoeksdag, maar als je gasten hebt mag je er iets anders van maken besloten de onderzoekers :). Voor Remy en mij werd het een dagje Bakau. We begonnen de dag met een luxe ontbijtje/lunch bij Rendevous. Opvallend: goede bediening en een schoon toilet. Je krijgt toch wel andere standaarden hier. We vervolgden de reis naar de Crocodile pool, een lekkere toeristische trekpleister. Het was, zoals de naam al suggereert, een grote poel met een hek er omheen waar in totaal 100 krokodillen leefden. Het hek was echter open en vooral Remy schrok zich het apelazarus toen hij buiten het hek ineens 4 krokodillen op de grond tegenkwam. We waren onderweg naar een gids, maar ik kwam niet meer bij van het lachen. De gids begreep natuurlijk wel wat er aan de hand was en kwam naar ons toegesneld. Uiteindelijk hebben we beide een krokodil aangeraakt. Heel gek huidje, ze zien er super ruw uit, maar de huid is dus best nog wel zacht. Deze krokodillen zijn hier allemaal geboren en schijnen niks te doen, omdat ze nooit vlees (met bloed) geproefd hebben. Ze weten dus niet hoe ze moeten jagen. Iedere ochtend krijgen ze 2.5 kilo vis en dat is genoeg om de honger te stillen en nieuwsgierige toeristen met rust te laten.

Onderweg naar de botanische tuin kochten we nog een mooi schilderijtje bij een straatartiest. De botanische tuin zelf zou heel mooi kunnen zijn, maar het is nu eigenlijk te droog. Veel planten staan nog maar net rechtop en het lijkt me ook dat dit haast niet bij te sproeien is. Met wat fantasie was het nog steeds een mooi wandeltje. Na deze twee vermoeiende toeristische trekpleisters werd het tijd om ons op het strand te gaan vestigen. Ik nam Remy mee naar het vertrouwde plekje bij Calypso. Hier was het helemaal uitgestorven. Wat een straf! Toen we opzoek waren naar een taxi terug, liepen we tegen de driver van Gert en Inge op (de eigenaren van de Stichting Kinderen van Lamin, waarvan o.a. het ziekenhuis is). Hij scheen hun altijd rond te rijden, klein landje toch maar weer :). Ik vroeg hem om ons bij een restaurantje af te zetten, maar deze was helaas dicht. Happie eten werd daarom bij het hotel. Alleen moest Remy eerst nog naar Senegambia toe, omdat ook het wisselkantoor al gesloten was. Soms is er geen peil op te trekken.