Dag 67: Koriteh

Om 7 uur opgestaan om nog even hard te werken aan het onderzoek. Aan het einde van de ochtend moeten we het concept inleveren en er moeten nog aardig wat puntjes op de i gezet worden. Vandaag is het dan toch het einde van de Ramadan (Koriteh). Niet voor heel Gambia, omdat een deel zich aansluit bij het besluit van Mekka, maar in ieder geval een groot deel aan de kust. Het laatste gebed wordt gezamenlijk verricht. En met gezamenlijk bedoel ik met honderden, al dan niet duizenden tegelijkertijd op het voetbalveld in Lamin bidden. Met de staff (Nederlands en Gambiaans) liepen we om 10 uur mee naar het voetbalveld, hoofden bedekt met een sjaal. Alle Gambianen waren op hun allerbest gekleed en het veld stroomde langzaam vol. Mannen vooraan, vrouwen en kinderen achteraan, maar op sommige plekken ook gemixt. Na een half uur begon het gebed. Hoewel ik aardig wat vraagtekens bij de uitvoering van het geloof heb, bijvoorbeeld 30 dagen vasten met als een van de doelen inleven in de armen terwijl meer dan de helft van het land zelf onder de armoedegrens leeft, was dit toch wel een hele bijzondere ervaring. Dat één geloof met een profeet het voor elkaar krijgt om zoveel mensen te laten geloven, bij elkaar te laten komen en de saamhorigheid die op het veld te voelen was geeft toch echt wel kippenvel.

Na het gebed rondden we het onderzoek af en leverden we het in. Tijd op Koriteh te vieren! Het was even kiezen bij wie we ons aansloten, want er waren meerdere partijen die ons hadden uitgenodigd. We besloten naar Alfu te gaan, een van de jongens die we eerder bij de salsalessen hadden ontmoet. Toen hadden we ook gezegd dat we nog een keer met zijn zussen zouden gaan koken en dat was nu bij de uitnodiging inbegrepen. Het was alleen heel anders dan we ons voorgesteld hadden. Alles was vrij minimaal, een heel klein clubje had zich verzameld in de compound. Alleen kids, wat vrouwen en Alfu’s broer. Het eten was al klaar, we lunchten met elkaar en dat was het eigenlijk. Heel gezellig hoor! Maar totaal niet wat we verwacht hadden. We bleven nog even hangen en kletsten over verschillende interessante onderwerpen. Daarna zetten Alfu en zijn broer ons weer af bij een openbaar vervoer punt en vertrokken we weer naar huis. Ik ben toch wel blij dat de Ramadan weer voorbij is. Je kan zo goed merken dat iedereen weer veel meer ontspannen is. Ook in het ziekenhuis is de staff weer een stuk vrolijker.