Dag 68: Koriteh dag 2

Op deze tweede dag van Koriteh werden we uitgenodigd door een van de nurses, om bij haar te komen lunchen in Brikama en samen naar de markt te gaan. Omdat zij eerst moest werken tot 14u besloten we om om 14u beneden af te spreken. In de ochtend hielp ik Lia met het aanpassen en bijvullen van de inwerklijst die ik eerder gemaakt had. Een paar handelingen moesten er nog bij komen en een aantal juist geschrapt. Ook Annemieke sloot zich erbij aan en er volgden een aantal interessante gesprekken. Ideeën voor het laten verschepen van gedoneerde matrassen al dan niet bedden, maar ook de enorme kostenpost en de corruptie in de haven die hierbij komt kijken. Het gebrek aan werken volgens protocol en regels in Gambia maar ook het doorslaan van de geprotocolleerde zorg in Nederland. En hoe (Marabouts) alternatieve genezers misschien ingezet zouden kunnen worden in combinatie met de gereguleerde zorg. Veel Gambianen geloven nog niet in ziekenhuiszorg en bezoeken daarom Marabouts. Gister spraken we hier nog iemand over die een infectieuze oogaandoening had waardoor hij blind zou kunnen worden. Toch verkoos hij crèmetjes en zalfjes over ziekenhuiszorg. Het was pas sinds kort dat hij bij toeval bij een gesponsorde stichting terecht was gekomen en hier misschien een bril aangemeten zou krijgen. Ook een kindje met dezelfde oogaandoening was naar een Marabout gegaan. Hier had hij met diverse bladeren en kruiden het proberen te verhelpen. Ook kreeg hij een goedje mee wat hij dan op het dak van de compound moest zetten en iedere dag moest toepassen op de ogen. Je mond valt ervan open als je dit soort verhalen hoort. Een pot met water die dus lekker alle bacteriën en besmettingen kan opvangen op een dak van een smerige omgeving. Het risico om blind te worden en daarbij zeer waarschijnlijk arbeidsongeschikt. Het lijkt allemaal nog niet echt door te dringen.

Om kwart voor twee gingen we naar beneden om op de nurse te wachten. Samen vertrokken we naar haar compound in Brikama. De compound bestond uit twee kamers. Een vrij goed uitziende woonkamer en een slaapkamer, waar ze met zijn vieren in het bed sliepen en ook de pannen en potten voor het koken opgeslagen stonden. We kregen Domoda, maar zelf at de nurse niet omdat ze niet zo lekker was. De kinderen hadden al gegeten en haar man was nog eens zes extra dagen aan het vasten omdat dit symbool staat voor een heel jaar vasten als je dit nog aan de Ramadan vastplakt. Op een gegeven moment moest ik ontzettend nodig naar het toilet, het eten van gisteren was duidelijk niet helemaal lekker gevallen. Na heel lang uitstellen moest ik het toch maar vragen. De nurse wees me eerst het toilet bij haar achter, maar dat was niet functionerend voor nummer 2 ;). Binnen de compound was hier wel een andere mogelijkheid, de nurse vertelde me nog even dat ik maar moest kuchen als ik iemand aan hoorde komen. Een kleine omschrijving van het “toilet”: twee opstaande golfplaten, een grote betonnen plaat/steen met daarin een doek gespannen, een emmertje water en gezelschap van drie vliegen op je achterste. Gelukkig had ik nog handalcohol en zakdoekjes bij me. The real Gambian experience zal ik het maar noemen ;).

De kinderen werden in Europese kleren gehesen. Het is traditie (vooral voor de jongeren) om de tweede Koriteh dag in plaats van in Afrikaanse, in Europese kleren te lopen. De nurse vertelde dat een groot deel van het spaargeld gestopt werd in de kleren van de jongetjes, maar het is traditie en dus gebeurt het. Alle kinderen gaan deze twee dagen ook op pad voor Salibu. Ze gaan dan langs de compounds om geld te vragen. Het geld wordt verzameld en hiervan kunnen ze snoep en ijs kopen. De kinderen doen dit al van heel kleins af aan en hoewel ze wel in groepen gaan worden er in deze periode aardig wat kinderen vermist. Toch komt dit weer goed, omdat ze de namen van de ouders moeten repeteren en ons kent ons. Ook bij de nurse kwamen veel kinderen langs, maar op een gegeven moment moest ze zeggen dat ze volgend jaar maar weer terug moesten komen. Ze hadden het geld gewoon niet legde ze uit en je geeft wat je hebt, ze hoopte maar dat de rijken wat extra’s zouden geven.
Het bezoek ging ook lekker op zijn Gambiaans, want het geplande markt bezoek heeft nooit plaatsgevonden en er werd lekker gehangen. Na een uur of vier gaven we aan dat het tijd was om naar huis te gaan. De buurman werd meegestuurd om ons naar de garage (taxi/busjes standplaats) te brengen. We waren echter niet de enigen, waardoor het een uur duurde voordat we vervoer hadden geregeld. Een Chinees en een Gambiaan namen ons uiteindelijk mee. De Gambiaan vertelde dat hij voor het bedrijf werkte waar de Chinees ook zat. Hij had zelf in China gestudeerd en was daardoor een brug tussen Gambianen en (niet Engels sprekende) Chinezen binnen het bedrijf. Ook de auto besturende Chinees sprak geen Engels, maar deed via de Gambiaan wel even een poging om het nummer van Esmee te fixen. Nou zei ze, via de Gambiaan, dat wordt een beetje lastig communiceren hea?